Met mijn weblog gaat er een nieuwe wereld voor me open. En één ding is zeker: het pad erheen is geëffend. Ik hoef hem alleen maar te bewandelen. Dat wil niet zeggen dat er geen obstakels zijn. Een maand geleden werd ik tijdens mijn cold-turkey geplaagd door nachtmerries. Ze waren zo angstaanjagend en pervers, dat ik geen slaap dorste te vatten. Maar toen ik na een paar dagen gesloopt was en vreesde voor een vorm van insomnia, besloot ik mij – net zoals tijdens duistere gevechten toen ik verslaafd was – over te leveren met de woorden: “Heer, ik verlaat mij op U.”
Mijn dromen waren die avond weer overrompelend. Maar toen ik de volgende ochtend wakker werd, was ik lichamelijk wel moe maar mentaal voldaan.
“Als ik maar weet dat hier mijn weg door U Heer, wordt bereid. En dat die weg, hoe moeilijk ook, mij nader tot U leidt”, reciteerde mijn pleegmoeder toen ik haar aan de ontbijttafel vertelde over mijn innerlijke strijd. Dat er hiervoor een eeuwenoude bijbelse spreuk bestond, was zo vertroostend dat de tranen over mijn wangen vloeiden.
Katharina, mijn therapeute, zei over mijn nachtmerries: “Als je droomt dat je van een hoog gebouw dreigt te vallen, dan moet je gewoon loslaten; je overleveren.” En zo wordt eveneens op aardse wijze bevestigd, dat ik goed op weg ben.
Ondanks de mallen (‘templates’) en voorgekookte codes is het nog behoorlijk lastig om je weblog uit te bouwen. Afhankelijk zijn van anderen kost je geld, wat je niet hebt. Bovendien kan je lang wachten. Maar als je in innerlijke meditatie gaat – nog iets wat ik nu eindelijk beheers dank zij mijn strijd tegen de verslaving – krijg je vanuit de kosmos inzichten en kan je veel doorgronden.
Soms zit ik echt dagen vast en komt er niets uit mijn vingers. Dan ga ik de bijbel lezen en krijg ik antwoorden en ingevingen. Ik put veel uit het leven van Christus. Ach, de vraag of het allemaal echt is gebeurd, is irrelevant. We maken er toch ook geen hamvraag van of Assepoester echt heeft bestaan, maar we trekken wel lering uit de moraal van haar relaas. Zo is Jezus het ‘vleesgeworden woord’.
“Het is bijna niet te bevatten dat een rationele man als jij in de bijbel gelooft”, zei mijn neef Glenn laatst tegen me. Nou, je psyche willen doorgronden aan hand van Freud en Goethe, dat is pas irrationeel! Dat schiet niet op. Het levensverhaal van Christus is instant-vertroosting voor het volk.
Sommige reacties van lezers op de Waterkant.net naar aanleiding van mijn ontboezemingen zijn niet mals en vergen een olifantenhuid. Zie dat maar op te brengen als mens. “Ben je in staat reacties te verwerken”, had mijn beeldschone psychologe bij het Jellinek nog waarschuwend gezegd, toen ik haar vroeg of het raadzaam was een weblog te beginnen.
Zo ook trachtten de schriftgeleerden en Farizeeën al het handelen van Christus voortdurend in een kwaad daglicht te stellen. Toen hij een verlamde van zijn zonden vergaf, zagen zij hierin ‘godslastering’, want vergeven zou alleen Gods zijn.
“Waarom overlegt gij deze dingen in uw harten”, sprak Jezus hen aan. “Wat is gemakkelijker tot de verlamde te zeggen: Uw zonden worden vergeven, of te zeggen: sta op en neem uw matras en wandel?”
Wauw, los van deze diepe vraag, herinnert deze passage eraan: jongen, het maakt niet uit wat voor goeds je ook doet; er zullen altijd giftongen zijn die je te gronde willen richten. Na het lezen van deze passage, deden de reacties me nog nul-komma-nul.
Gisteren op mijn wandeling kwam ik Marcus tegen, de broer van mijn grote ex-liefde Ganna. Hij zei over mijn weblog: “Wat jij doet, noemen ze citizen journalism”, zei Marcus. Dat zijn mensen die het inzicht hebben verkregen dat ze niet per se een kader nodig hebben om ergens over te schrijven.”
Hm, deze classificering bevalt mij wel. Ik heb ook zo de pest aan het begrip ‘doelgroep’. Dat is ook de reden waarom bepaalde maatschappelijke groepen of ‘minderheden’ in de media onderbelicht blijven, tenzij het om slecht nieuws gaat. Ik schrijf voor een ieder. Daarnaast wil ik een ieder en alles die mij frappeert, verwondert of inspireert belichten. Wie ogen heeft, die kijke mee.
Een fantastische bijkomstigheid van de Google-ads is dat je als ‘uitgever’ de prestatie van je weblog minutieus kan bijhouden via zelf in te stellen ‘Adsense-kanalen’. In je rekeningoverzicht krijg je per pagina statistieken, met daarin het aantal paginaweergaven (hits), en de advertentieopbrengsten worden gecategoriseerd in ‘page-CTR’ (‘ClickTroughRate’) en de ‘page-ECPM’ (effective cost per thousand impressions). Het is net je eigen mini-beursnoteringen, waarop je een strategie kan loslaten. Zoals in het ‘Adsense Helpcentrum’ staat: ‘De kanalen verschaffen u het inzicht dat nodig is om de prestaties van uw site te optimaliseren.’
Ik heb geen wiskundeknobbel en in basisrekenen was ik altijd een ramp, maar voor het eerst in mijn leven voel ik dat in mij de ondernemingsgeest gewekt wordt. Tellend vanaf 15 maart heeft mij weblog magische grens 3.000 paginaweergaven ruimschoots gepasseerd. En iets zegt me: die 5,51 Google-dollars die nu op mijn rekening geboekt staan, zijn de eerste van vele die ik via de adsense-kanalen zal traceren.
