Ik wil réchtstreeks en nú communiceren. En wens door niets of niemand te worden afgeremd.
Een mooi streven als je er alleen voor staat. Ik draag echter nu de verantwoordelijkheid voor een gezin, dus nog eens drie monden en even zoveel toekomsten. Hierdoor ben ik eindelijk in staat te doen wat de I Tjing aanbeveelt: 'Soms moet je twee schreden terug doen om de grote sprong voorwaarts te kunnen maken'.
Bovendien moet ik er ook als een rots in de branding staan, als ik Sunshine – mijn eerste kind – weer zal ontmoeten.
Na vier jaar zit haar moeder nog steeds op de stoel van God en de rechter. Althans, in die waan verkeert zij. Maar ja, ik had ook mijn handjes thuis moeten houden. Dus wijt ik het volledig aan mezelf.
Maar helaas verwarren veel moeders het streven hun kind een ‘veilig thuishaven’ te bieden, nog te veel met de verbittering over hun shattered dreams. En hiervoor boeten heel wat vaders. Maar ik heb al enkele jaren geleden besloten: ‘Er komt niets meer tussen mij en mijn Sunshine, want dat is God gegeven.’
Voorlopig ben ik vooralsnog een postbusvader. Mijn enige doel dat ik nu voor ogen heb, is werken aan een solide basis voor mijn gezin én Sunshine. Maar na mijn diepe afglijden, wil ik ook vooral niet dat mijn gang naar succes nog langer onnodig wordt afgesneden dan wel vertraagd. En succes is:je din g doen! Zonder gelul om je heen. En Suriname gaat gebukt onder te veel gelul. Want wees eerlijk: hoe kan je als zeventiende rijkste land qua natuurlijke hulpbronnen, met nog geen half miljoen zielen, zo verpieteren. Ik haast mij te zeggen: zonder mijn geboorteland was ik niet die vakman geworden die ik nu ben. Ik ben dan ook niet weggevlucht, maar gewoon even mijn ding gaan doen. “A man gotta do what he gotta to do”, zegt Dirty Harry.
* * *
“Geef toe, je bent diep gevallen”, zei mijn ‘partner in crime’, met wie ik lustig erop los rookte in Paramaribo.
Toen ik hem zei dat ik mijn verslaving bespreekbaar zou maken, zei hij: “Dan kan je het wel vergeten in Suriname.”Maar hij heeft het mis. Wie zijn ‘schande’ verdekt – volkskwaal nummer één – is voorgoed verloren.
En menige Surinamer weet waarover ik het heb. Toen ik op een dag tegen mijn baas van de Ware Tijd zei: “Steve, ik ben verslaafd geraakt aan cocaïneroken, ik kan niet meer”, donderde de boel alsnog als een roetsjbaan naar beneden – met gezin erin. Maar ik wist altijd dat God ons zou opvangen.
Nu wij elkaar weer ontmoeten op deze weblog, is het maar de vraag of ik ‘diep’ ben gevallen. Well; I’am sitting again on top of the world! En dit keer vastberaden er te blijven. Te beginnen met het kleine te waarderen. Mijn weblog, mijn eigen podium.
Nadat Jezus de duivel had verdreven uit een maanzieke jongen, vroegen zijn discipelen waarom het hen niet gelukt was. Toen antwoordde Hij: “Vanwege uw klein geloof. Want voorwaar, Ik zeg u, indien gij een geloof hebt als een mosterdzaad, zult gij tot deze berg zeggen: Verplaats u vanhier daarheen en hij zal zich verplaatsen en niets zal u onmogelijk zijn.”
En zo is het maar net. Mijn weblog is mijn mosterdzaadje dat ik bij deze officieel zaai! Powered by Blogger! Zo waarlijk helpe mij God Almachtig! Maar ik kan het ook niet zonder u de lezer, waar het allemaal uiteindelijk omdraait. Dus mijn verzoek is: SPREAD MY WEB! Veel leesgenot!
