Vandaag zit ik hoog en droog op een vierde verdieping in het chique Amsterdam-Zuid, waar ik clean en met wijds perspectief bouw aan mijn weblog. Hier volgt een passage uit de brand-email die mijn broertje Ruben in september aan zijn advocaat stuurde met de hoop zijn elf jaar oudere broer, ‘desnoods tegen zijn wil’, uit Suriname te halen.
“Geachte mr. R.,
...Mijn broer, de Nederlandse journalist Iwan Brave, is in Suriname verslaafd geraakt aan cocaïne/crack en verkeert in levensbedreigende situatie. Uit berichten van zijn vrouw en onze moeder (die beiden in Suriname woonachtig zijn) blijkt dat Iwan Brave, zeer verslaafd is, geheel aan het ontsporen is en hardhandig met de Surinaamse politie in aanraking is gekomen. Hierbij is geconstateerd dat hij in verwarde toestand was en suïcidale neigingen heeft...”
Van die suïcidale neigingen is niet juist. Zal ik in de loop van tijd verduidelijken. Desondanks is deze passage zeer confronterend, want als verslaafde ervaar je je kick als bevrijdend. Maar er zijn inderdaad momenten dat je worstelt met duistere machten en qua beelden à la Rings of the Lords verwikkeld bent in een strijd tussen goede en kwade krachten. Met jezelf als vliedend middelpunt. De elementen zijn moeilijk te kwalificeren. Je weet niet wat goed is en wat kwaad; niet wie door het licht is gezonden en wie handlanger van de duisternis. In aardse taal noemen ze deze strijd ‘psychose’. Desondanks is hij reëel. Geloof me.
Wit betekent niet per se een teken van God en evenmin geldt dat andersom voor zwart. De duistere engel maakt daarvan listig gebruik om je voortdurend op het verkeerde spoor te zetten, en gaat ervan uit dat je wegrent voor het angstaanjagende zodat je alsnog toevlucht neemt tot zijn onderwereld. Maar God wil juist dat je die strijd – hoe angstaanjagend ook – aangaat en voorgoed beslecht. En dat kan alleen als je doorzet en je je volledig aan Hem overlevert. Dus aan je zelfvertrouwen.
De kwade engel toont iets glinsterend en als je je daaraan vastklampt, kan dat je definitieve ondergang betekenen of op zijn minst nog dieper wegzakken. Des te moeilijker het wordt eruit te klauteren. Ik was diep verdwenen in mijn ‘spelonken van het onderbewustzijn’ – zoals virtuoos scribent René Zwaap ooit schreef in een artikel voor de Groene Amsterdammer over XTC en LSD, dat ik las voor mijn remigratie tien jaar geleden.
Bij tijd en wijle was het er morbide, aardedonker en pervers. Daar zag ik ook waar anderen uit angst en paniek nog dieper in hun psychose wegvluchten en uiteindelijk voorgoed verdwalen. Ondanks mijn doodsangsten bleef ik kalm. Werd het echt te erg, dan zei ik hardop: “Heer, ik verlaat mij op U; al wat U doet is goed.”
Ik besefte dat ik terug omhoog móest klauteren en gaan werken aan innerlijke opschoning. En als God merkt dat je dat oprecht wil, dan zet hij je ‘hell race’ om in een ‘heavenly race’ – way to go!
Maar de strijd terug is zwaar, vol gevaren en valkuilen, want sluimerende kwade krachten komen ineens tot leven en zetten alles op alles om je te tacklen. Wie, wat en waar ze zijn, weet je niet. Doet er ook niet toe. Als je maar alert bent op hun aanwezigheid. En: angst is het grootste kwaad!
* * *
Ik ben ingetrokken bij mijn bijna 80-jarige pleegmoeder Tante Friede - (klik voor kennismaking). Ze lijdt aan Alzheimer en haar geheugen verliest ze soms met het uur. Tante ‘Friedchen’ – zoals ik haar liefkozend noem – heeft zes kinderen: vier zonen, twee dochters. Elke dag komt een van ze langs om eten voor haar te brengen. Afgelopen vrijdag was de beurt van mijn pleegzus Mariëtte, die tevens haar 54ste verjaardag vierde. Zus, gefeliciteerd!
Dus waren alle kinderen en echtgenoten aanwezig. Ook gaven een kleindochter en een achterkleinzoontje acte de presence.
Op een gegeven moment hoorde ik iemand moeizaam klauteren op de hoge trap, die in één keer – met tussenplat – naar de tweede etage leidt. “Wie komt daar als een bejaarde aangestrompeld”, flapte ik eruit. Toen ik mijn hoofd over de balustrade stak, zag ik Hilly, mijn oudste pleegzus. Ze kreeg twee jaar geleden een hartinfarct. Nu pas werd ik pijnlijk ermee geconfronteerd. Maar Hilly keek, vasthoudend aan de leuning, fier omhoog en zei gemeend opmonterend: “Luctor et emergo!”
Ik kende dat. “Wat betekent dat ook al weer?” vroeg ik, haar opkomst niet eens geheel afwachtend. “Ik worstel en kom boven”, zei ze. “Hé, die ik ga ik op mijn weblog voeren.”
Vanmorgen, zondag, ging ik googlelen om mijn geheugen op te frissen. Provincie Zeeland voert dit in zijn wapen. ‘Den Zeelandstschen Leeuw, die worstelt ende climt op uyt den water’, luidt de toelichting. Al jaren geleden, toen ik in Suriname werkte aan een idee voor nieuw blad, was ik hierop gestuit. Ik geloof niet in toeval. Lees : “Toeval bestaat niet”. Het is de Almachtige die voor ons allen een ingenieus en fijnmazig plan heeft. Mits we er oog en oor voor hebben. “Naar je ziel luisteren”, zoals Katharina, mijn therapeute voor ‘traumaverwerking’, het stelt.
En wat me helemaal verwondert, zijn al die kosmische interconnecties in dat plan. De Zeelanders veroverden op 25 februari 1667 Fort Willoughby in Paramaribo op de Engelsen, onder aanvoering van Abraham Crijnsen die het omdoopte tot ‘Fort Zeelandia’. Dus op de kop af 340 jaar geleden! In Fort Zeelandia heeft veel (Surinaams) bloed gevloeid en zijn heel wat mensen gemarteld. Laatstelijk nog op 8 en 9 december 1982, tijdens de militaire dictatuur. Dus Bouterse wist willens en wetens waaraan hij begon. Ook zijn coup pleegde hij op 25 februari en de decembermoorden zijn dit jaar 15 jaar geleden!
In de bijbel lezen we over allerlei wonderbaarlijke tekenen, met het weemoedig gevoel van jammer dat we er niet bij waren. Want zien is geloven. Maar nog dagelijks vinden wonderbaarlijke tekenen plaats. In kleine details. Alleen hebben we, verblind in deze vermaterialiseerde wereld, geen oog voor ze. Dus wie ogen heeft, die kijke! Ik weet nu al dat 'toevalligheden' een rode draad zullen vormen in mijn weblog.
