foto://knoeipot-3.skynetblogs.be
emotionele knoeipot:
"Jeroen Bedankt"
(back to: 'Toeval bestaat niet')
AMSTERDAM, 1 MAART 2007
Mijn weblog had ik al enkele weken eerder willen lanceren. Maar hartsvriend en Volkskrantjournalist Jeroen Trommelen (wilde beslist niet met Knoeipotten op foto) oordeelde als 'testlezer' vanuit Waterland: “Best leuke stukken. Maar wat is het motief voor je weblog?”
Vrienden, kennissen en anderen op de hoogte houden, is het meest voor de hand liggende. Maar ben ik zo interessant? Ik kan moeilijk van mezelf zeggen: Iwán Brave is een begrip. Maar ‘niet geruisloos/roemloos’ van het schrijverspodium willen verdwijnen, klinkt net zo ijdel. Dat er geïnteresseerde lezers zijn, is zo goed als zeker. Dus ophouden van je marktwaarde, is ook legitiem (doch weinig geëngageerd).Hoewel tal van motieven opborrelden, dompelde deze vraag mij weer in diepe overpeinzing. Want het gaat natuurlijk om dat ene essentiële motief, dat je uit angstpoeperij wegmoffelt. Ik bleef mezelf maar vragen naar het Grote Waarom? Dat krijg je als je erom heen draait, niet eerlijk en open bent! Dan ga je op zoek naar allerlei valide argumenten. Maar die blijven als oneigenlijk knagen. Omdat je die ene ware voor jezelf houdt, ga je gebukt onder zelftwijfel. Dus heb ik besloten dat ene motief prijs te geven zodat ík oprecht kan stellen dat mijn weblog werkelijke meerwaarde biedt. Dus bloot met die billen! Bovendien: verkoopt altijd - zie de vier... eh, tweeling op de foto. Je haantje gaat spontaan kraaien!
Totaal herstel
Ik ben in Amsterdam voor ‘totaal herstel’ van zwaar verslaafd zijn aan cocaïneroken. Aan de ‘blaka jonko’ – een mix met marihuana. Ik stak soms gerust zo’n twee tot drie gram coke per etmaal in de fik. Supergoedkoop die rommel in Paramaribo – wereldwijd de laagste prijs op die van producent Colombia na. Omgerekend vijf euro per gram, tegen vijftig in Amsterdam! Met geen mogelijkheid kon ik mijn lokale topsalaris in rook doen opgaan. Een overdosis bleef wonderbaarlijk uit.
Terwijl ik ogenschijnlijk nog volop functioneerde en 'maatschappelijk aanzien' had, gonsde onophoudelijk in mij: 'going down, going down'. Zoals destijds die El-Al-Boeing boven de Bijlmer. En ik nam een 21-jarige Aucaanse moeder, ons vijfjarig zoontje Daniël en zijn eenjarig zusje Heather-Leezza mee in mijn kamikazevlucht. Het duurde toch nog een jaar voordat ik ternauwernood een noodlanding inzette. Overal brokstukken. We hebben het overleefd. En dan niet eens zozeer vanwege mijn wilskracht.
Paradoxaal kon ik dankzij mijn ‘hoge tempo’ tijdig ontsnappen aan de vernietigende zuiging van een verslaving - ik had meervoudig dood kunnen zijn. Cocaïne is een jaloerse, compromisloze slet. Er is geen tussenweg. En de tol is eenvoudig te hoog: vernietiging van levens en talenten.
Vlucht per Midnight ExpressDe eerste verjaardag van ons Zwart Pareltje bracht ik – op medicatie van een politiebrigadier – ‘geestelijk gestoord’ door in het Psychiatrisch Centrum Suriname; een van satans vele kerkers, waaruit ik à la Midnight Express wist te vluchten.
De naam van de PCS-directeur spreek je uit als 'koeng-koeng'. Wel, het is me er een demonische beerput, met mensen als drekstof. Ik dank de Heer voor deze tijdige openbaring én participerende journalistiek in zuiverste vorm. Mijn devies is: als je toch diep in de shit gaat, geef je ogen dan goed de kost.
Met zestien man in één cel en zes stukken sponsmatras op een vloer, zo vies als die van de Centrale Markt, twee overvolle poepemmers, continue masturberende gekken en kwijlende, levende doden. Drievoudig achter slot en grendel, zonder wederhoor of recht om een advocaat te bellen.
Geen woorden voor zo'n grove schending van mensenrechten in je geboorteland. Ik had al veel gezien als journalist, maar na tien jaar voelde ik bijna letterlijk de schellen van mijn ogen vallen. Het was een aardse bekering.Na mijn geestelijke bevrijding door De Stem, een christelijke afkickcentrum voor drugsverslaafden, heb ik de PCS-directeur 'beloofd' dat ik ooit zou schrijven dat hij zijn instituut oneigenlijk leent als verlengstuk voor de overvolle, eveneens mensonterende Surinaamse politiecellen. En dit is slechts de 'proloog'.
Bureauklevers
Over mijn machteloosheid dat ik het overgrote deel van de redactie met geen plamuurmes achter het bureau vandaan kreeg, zei ik als duurbetaalde en daardoor extra gefrustreerde 'chef binnenland' tegen mijn baas: "Je kan me maar beter ontslaan, want ik voel me net een dure Mercedes die niet rijdt." Niet dat ik het daarop afschuif, maar zeker reden extra stevig aan die duivelszoete Zwarte Hoer te lurken! Toen een collega mij, na openheid van zaken, poeslief bezorgd vroeg: "Waarom ben je eigenlijk gaan roken?", echode haar vraag Tommy & Jerry-achtig in mijn hoofd en floepte slechts een cynisch lachje van mijn mond.
Recht zo die gaat
Ik heb voor mezelf een duidelijke keus gemaakt. Mijn gezin. Ook is het leven te kostbaar en wonderlijk en het lichaam daadwerkelijk een tempel. Ik kies voor de weg ‘terug’. Het mag een lange zijn, maar beslist geen tussen- of omweg. Maar het zal niet lukken zonder hulp van anderen en zelfbespiegeling. Vandaar dat ik in Amsterdam ook heb aangeklopt bij zowel het Jellinek als een therapeute ‘voor traumaverwerking’.
Maar heb niet het trieste beeld van een rillende cold turkey. Integendeel. De zon en het leven lachen mij in deze Hollandse winter alweer volop toe. Michiel de Ruyter zou over mijn huidige koers zeggen: Recht zo die gaat. Maar storm loert buitengaats.
Verhoogd risico in Am*dam!
Na diepe overpeinzing – bedankt Jeroen – weet ik dat mijn weblog uiting is van geloof in mezelf, in zelfherstel. Met steun van de Almachtige en al het aardse. Met mijn weblog wil ik de velen die om mij geven - en anderen - betrekken bij mijn proces naar recuperatie in breedste zin. Als committment, maar ook als – voor wie het kan gebruiken – een hart onder de riem. Ik doe het ook voor mijn eeuwige vriend Alwin Plein, opdat zijn mentale en materiële investering in mij geen ijdele zal blijken.
“Maar mensen zullen je niet meer serieus nemen als je schrijft dat je in de Here bent!” aldus een bezorgde vriendin. Los van dat ik heel mijn leven nooit aan Hem heb getwijfeld, maakt het mij niet uit wat ‘ze’ van me denken. “Liever dat ze over je fiets lullen, dan dat ze over je lul fietsen”, zoals boezemvriend Pim de la Parra mij daaraan regelmatig herinnerde in het werelddorp Paramaribo. Alhoewel ik hier in Amsterdam – waar fietsers zich om God noch gebod bekommeren – op dit punt weer verhoogd risico loop.
Gabriëlle, mijn vrouw, zei laatst door de telefoon: “Ik wil dat Heathertje haar tweede verjaardag viert met haar vader erbij.” Mijn mooiste deadline ooit.
Verhoogd risico in Am*dam!
Na diepe overpeinzing – bedankt Jeroen – weet ik dat mijn weblog uiting is van geloof in mezelf, in zelfherstel. Met steun van de Almachtige en al het aardse. Met mijn weblog wil ik de velen die om mij geven - en anderen - betrekken bij mijn proces naar recuperatie in breedste zin. Als committment, maar ook als – voor wie het kan gebruiken – een hart onder de riem. Ik doe het ook voor mijn eeuwige vriend Alwin Plein, opdat zijn mentale en materiële investering in mij geen ijdele zal blijken.
“Maar mensen zullen je niet meer serieus nemen als je schrijft dat je in de Here bent!” aldus een bezorgde vriendin. Los van dat ik heel mijn leven nooit aan Hem heb getwijfeld, maakt het mij niet uit wat ‘ze’ van me denken. “Liever dat ze over je fiets lullen, dan dat ze over je lul fietsen”, zoals boezemvriend Pim de la Parra mij daaraan regelmatig herinnerde in het werelddorp Paramaribo. Alhoewel ik hier in Amsterdam – waar fietsers zich om God noch gebod bekommeren – op dit punt weer verhoogd risico loop.
Gabriëlle, mijn vrouw, zei laatst door de telefoon: “Ik wil dat Heathertje haar tweede verjaardag viert met haar vader erbij.” Mijn mooiste deadline ooit.
