WELKOM, BESTE NIEUWKOMER Lees - voor de goede sfeer - eerst de proloog (rechts) en daarna de februari-verhalen 1 t/m 4 op nummerieke volgorde. Klik in 'blogarchief' op 'februari'. SCROLL NAAR BENEDEN en lees ook: 'Wat eraan vooraf ging'. WEES DAARNA EEN LEESKNIKKER!
Powered By Blogger

donderdag 8 februari 2007

3. Toch Wel Gewoon Nederlander?



-aMSTERDAm- "Slechts voor het hoogstnoodzakelijke ging ik de kou in"
-jANUARi 2007-


Mijn eerste weken zat ik vooral binnen. Slechts voor het hoogstnoodzakelijke ging ik de KOU in. Waar ik in Paramaribo het genot had van een luxe, blitse semi terreinwagen, doe ik het hier met een geleende, misschien wel zesdehands fiets. Ik weer de kou van mijn lijf met een lange katoenen onderbroek, wollen sokken, gevoerde handschoenen en een lichaamsverwarmend thermoshemd.

De kerstdagen waren vreedzaam en vreetzaam. Op de eerste heb ik gegeten bij mijn vrienden Franklin en Cindy. Zij is Amerikaanse. Ze zijn de ouders van mijn jeugdvriend Robert die ik al jaren niet meer heb gezien. Ik leerde ze kennen toen ze booming dertigers waren. Nu zijn ze behoedzame eindvijftigers, met alle opkomende pijntjes en ongemakjes, die de versnelling enkele tandjes lichter hebben afgesteld.

Samen met Frank’s dochter Sarah, haar man Raymond en Cindy’s broer Mike, die was overgekomen uit Zwitserland, hebben we een joekel van een kalkoen verorberd en doorgespoeld met veel rode wijn. Met als muziek de allerbeste jazz uit de jaren vijftig.
Kleine Sarah, die ik nog zo voor me zie toen ze vier was, is nu getrouwd, juriste en bewoog behoedzaam vanwege haar zwangere buik. Het was als een film waarbij de volgende scène begint met ‘Twintig jaar later’en dat bepaalde hoofdspelers met behulp van schmink en grijze haarverf zijn verouderd. Tegelijkertijd besef je dat jezelf nog maar hooguit drie zones van de doodskist bent verwijderd.

Tweede kerstdag heb ik doorgebracht bij mijn neef Glenn, die vroeger op de
Goede Verwachting in Paramaribo, een van mijn oudere neven was, en zijn gezin. Ook mijn nicht Cady, zijn zus die mij in Culemborg in 1970 leerde schaatsen zonder stoel, was erbij met drie pareltjes van zoontjes.
Glenns vrouw,
Jolanda, zorgde voor een ware catering met pom, bruine bonen met rijst, pastei, geroosterd varkensvlees, wildgevogelte en pasta. Alsof dat niet genoeg was, at je bijna je eigen vingers daarbij op.
Tijdens oud en nieuw was het weer nat en koudig. En al dat gevaarlijk rondvliegend vuurwerk was extra reden me maar geheel niet op straat te wagen.
Bovendien miste ik mijn kinderen te veel om uitbundig te kunnen vieren. Het falend gevoel van een vader die ze niet direct gelukkig nieuwjaar kon wensen, heb ik maar snel van me afgezet.

Hoewel niet zonnig, is het vandaag mild weer. Het is de vierde dag van het jaar en ik ben op weg naar de Vreemdelingendienst.
Ook Nederlanders die jaren uitgeschreven zijn geweest moeten tegenwoordig zich voor de eerste keer laten inschrijven bij de Vreemdelingenpolitie.
Op Surinaams gemak leg ik afstanden af, waarvan ik vroeger baalde om die te moeten fietsen. Bijna met medelijden kijk ik naar het gehaaste tempo van autochtone Nederlanders, die van dat fietsen een noodzakelijk kwaad maken. Sommigen mensen bewegen op zo’n ongelukkige wijze met hun lijf dat ze waggelend fietsende ganzen lijken. Heel wat Amsterdamse meiden zweten behoorlijk tussen hun benen door de dag.
Via de Postjesweg steek ik enkele kilometers door naar Slotervaart, waar tegenwoordig de Vreemdelingenpolitie verscholen gaat - kennelijk als onderdeel van het ontmoedigingsbeleid van minister Rita Verdonk van Vreemdelingenzaken en Integratie.


“U bent toch wel gewoon Nederlander?” vraagt de exotisch getinte agente aan de balie van de Vreemdelingendienst als ik vertel dat ik kom voor inschrijving.
“Nou, het is maar de vraag of ik gewóón Nederlander ben”, antwoord ik grappend en uit mijn hart tegelijk.
In ‘wachtkamer 2’ zit van alles; blank, zwart, Nederlands, buitenlands. Toch is het betrekkelijk rustig. De wachtruimte is pico bello ingericht en de zetels zijn gerieflijk. De belastingcentjes worden goed besteed in Nederland. Naast mij zit een blond meisje zwijgzaam te zijn. Ze laat haar nummertje vallen. Als ik haar erop wijs, vraagt ze: “Eh?” met een accent en kijkt me niet helemaal begrijpend aan. Dus toch een allochtoon.
Even later komen twee vrouwen binnen, een blanke en een iets jongere, beeldschone zwarte met een koddig rond kontje. Beide stoten elk een kinderwagen met daarin een kind van gemengd bloed – ik maak daarop uit dat ze schoonfamilie zijn. De kinderen met hun licht karamelkleurtje, poezige ogen en grote donkerblonde krullen, doen me vertederd denken aan mijn eigen Sunshine, die ik al vier jaar niet meer heb gezien.

In de spreekkamer word ik ontvangen door een Aziatische vrouw. Ze heeft een sterk accent en haar Nederlands is niet zozeer gebrekkig maar het vloeit niet bepaald.
“Goedemorgen, ik kom mij laten inschrijven.”
Terwijl ik mijn spullen tevoorschijn haal, begint ze haar vragen af te vuren. “Heeft u wel een huurcontract, of een schriftelijke verklaring van de hoofdbewoner en diens legitimatie?” Op een toon van: zonder dat kan je het wel vergeten. Alsof ik de zoveelste economische vluchteling ben.
“Even geduld, als u even wacht heb ik alles voor u”, kap ik haar af en haal op mijn gemak alles tevoorschijn. Als ze na een korte inquisitie een en ander heeft ingevoerd, knerpt er uit de printer een uitgebreid uittreksel.
“Als alles klopt, kunt u dan onderop tekenen voor akkoord.”
Ik schrik toch wel even van Big Brother's kennis over mij. Er staat ook wie mijn moeder is en 'vader onbekend'. “O”, zeg ik verrast en denkend aan de aanvraag van mijn uitkering. “Kan ik daarvan een kopie krijgen?”
“Nee”, klinkt het kortaf. “Dit is alleen voor intern gebruik.” De vrouw kijkt me lichtelijk verontwaardigd aan. Voelt ze zich op haar plaatst gezet? Ze verwijst mij naar het Stadsdeelkantoor. “U kunt daar terecht; u bent al direct ingeschreven.”

Buiten zie ik de twee vrouwen net uit de lift komen. Terwijl ik mijn fietsslot openmaak, zeg ik tegen ze: “Vroeger was ik Surinamer, toen allochtoon en als ik naar Suriname vertrek moet ik me tien jaar lang melden als vreemdeling omdat ik daar Nederlander ben. Nu ben ik terug, moet ik me alsnog bij de Vreemdelingpolitie melden. Het komt nóóit meer goed met mij.” De vrouwen lachen hartelijk erom en duwen hun kinderwagens richting tram.
Bij het stadsdeelkantoor, dat eveneens hypermodern is ingericht, betaal ik maar liefst 14 euro voor een 'historisch uitreksel'. Oftewel voor dezelfde informatie die ik op de uitdraai zag van de Vreemdelingendienst. Maar ja, de belastingscentjes moeten ergens vandaan komen.

Wat eraan vooraf ging

*iwanbrave=brainwave* Hij vertrok in 1996 als gefrustreerde ex-Het Parool-journalist naar Paramaribo, Suriname voor zijn doorbraak. Hij columnistte 3 jaar voor de Volkskrant, schreef voor de Groene Amsterdammer, werd correspondent van RTL4-nieuws, presenteerde voor ABC Radio van de legendarische Johnny Kamperveen. In 1998 verscheen zijn bundel 'Enkele Reis Paramaribo'. Hij ging een tweede mislukt huwelijk aan met het Parool. Hij legde de bouw van de twee megabruggen - totaal 3 km - vast voor Ballast Nedam. Was medegrondlegger van PIT, Paramaribo Post, Informed, gaf zijn krachten aan United Business Magazine, hoereerde bij Future Radio, flirte met The Times of Suriname, had een haat-liefde verhouding met De West. Werd uiteindelijk chef Binnenland/Economie en politiek redacteur van de Ware Tijd en columnistte voor - last but not least - AD/Haagsche Courant. Totdat hij compleet op was en versplinterd. Oh ja: hij trouwde - na ettelijke relaties en avontuurtjes - ook nog tussendoor AIDSVRIJ met een 19-jarige Aucaanse. Heeft drie kinderen- van wie twee biologisch en twee wettelijk. Al zijn nazaat heeft als geboorteplaats 'Paramaribo'. Niet slecht voor een "EURO-NEGER"! Laatstelijk gesignaleerd in de drugsscene van Paramaribo. Broodmager. Hij vluchtte uit het Psychiatrisch Centrum Suriname - wie zou dat niet hebben gedaan - en liep weg bij het christelijk opvangcentrum voor drugsverslaafden De Stem. Linea recta naar Amsterdam. Voor 'totaal herstel'. Voorlopig zonder zijn gezin.
Powered By Blogger

Klik tips voor optimaal leesplezier!

Klik op: 'Ouder(e)' berichten voor volgend(e) van latere datum. Viceversa voor 'Nieuwer(e)'. Klik op: titel boven elk verhaal (of in "Blogarchief") voor zichtbaarmaken reacties. Klik op 'Startpagina' voor herstel van pagina zonder reacties.